Chaos, Monkeys and I think an engagement

Na de taalles gaan we naar een heilige plek in Bhaktapur. We stappen in een lokale bus waar hoe langer hoe meer mensen in stappen. Gek genoeg belanden we wederom achterin! Overal is verkeer, mensen, getoeter, straatverkopers en nog veel meer. Alles is in beweging en loopt door elkaar heen. We steken over, toeeeet! O ja, eerst rechts kijken. Vervolgens lopen we een straatje in waar de rust me overspoelt, terwijl de chaos twee meter achter ons gewoon door gaat. We lunchen in een cafeetje waar we voor het eerst (oke, ik misschien niet helemaal voor het eerst) met onze handen eten. Daarna lopen we naar de heilige plek ‘Bhoudanath’ die vol hangt met kleurrijke gebedsvlaggen. We lopen met de klok mee zodat we zeker weten dat we god tegenkomen die altijd tegen de klok in loopt.

Terwijl Jorrin zich verschuilt achter een elfjarig meisje omdat er een aap op hem afrent met ontblote tanden, loop ik verder de trappen op waar we boven aan de berg bij de prachtige apentempel (Swayambunath) aan komen. De apen slingeren rond in gebedsvlaggen en achter de vele gebedsvlaggen kijken we uit over de vallei van Kathmandu. En terwijl wij genieten van het uitzicht gaan de aapjes rustig door met doorzoeken van de tassen en het stelen van popcorn uit twee tassen van de locals, brutale apen!

Na onze laatste taalles gaan we naar Thamel toe, een plaatsje waar veel vrijwilligers heen gaan om even bij te komen van het vrijwilligerswerk. We willen zelf met de bus, als dat maar goed gaat! We lopen naar de “halte” waar we ook telkens met onze gids opstapten. “Ratnapark?”, “No, you should take that bus”. We stappen in een bus van ongeveer 1.60m hoog en alle zitplaatsen zijn bezet. Ik zal nooit meer klagen over lijn 10 in de spits in Nijmegen! En natuurlijk is het bij de volgende halte mogelijk om er nog een aantal mensen bij te stoppen. “Jongens!? Ik herken het hier niet, jullie wel?” Nope! Niemand weet waar we zijn. Oeps, toch verkeerde bus. Gelukkig zijn we maar twee km van locatie en met wat locale hulp zijn we weer best snel op de goede weg! We belanden in de garden of dreams waar publieke affectie gedoogd wordt. En daar zaten ook de locals ineens hand in hand of te knuffelen. We liepen een rondje door de tuin en sommige koppeltjes keken wat verschrikt op wanneer we voorbij lopen terwijl zij elkaars handje vast hadden. Daarna ploffen we neer op de matrasjes in de tuin om de chaos van buiten even achter ons te laten. Maar, het getoeter van het verkeer, hoewel aanzienlijk minder, is nog steeds duidelijk hoorbaar.

Hmmm ontbijtje. We hebben wel trek. Popcorn bij het ontbijt? Oke… Popcorn it is. We raken steeds meer gewend aan de, voor ons vreemde, gewoontes. Drie maal per dag warm eten, de lokale specialiteiten: momo’s, dosa’s en Puri Tarkaari’s, de lekkere keelrochels die ze luid ophalen en zonder schaamte op de straat laten neer laten vallen, het chaotische verkeer en we kunnen ondertussen zelfs al zelfstandig met het onoverzichtelijke busvervoer mee. Alles went! Behalve…. een andere vent (zoals oma zou zeggen). Hoewel… ik ondertussen, geloof ik, soort van verloofd ben met Jorrin. De moeder (Kabita) van het gastgezin was dol enthousiast dat er een koppel kwam en vindt het maar wat raar dat Jorrin en ik nog niet getrouwd zijn. Dus met het festival mag ik haar jurk lenen en wil ze een feest voor ons organiseren zodat we kunnen trouwen. O jeee.. Hoe komen we hier vriendelijk onderuit?

Het gastgezin is super vriendelijk, Kabita is ontzettend zorgzaam. ’s Ochtends krijgen we echt onwijs veel te eten. We krijgen een bord vol bami wat ik bij lange na niet op krijg. En terwijl we aan het eten zijn zet ze de Dhal Bat (rijst met linzensoep), aardappels, fruit en eieren op tafel. We komen met zijn vieren nog niet tot de helft. Kabita, I’m sorry, Malaai Pugyo (I’ve had enough). Maar dat gaat er niet in en ze schept nog wat extra op onze borden. Wanneer we hoesten of niezen drukt ze ons nog tien keer op het hart dat ze nog meer dekens voor ons heeft en dat we die moeten gebruiken, en wanneer we het huis verlaten zwaait ze ons uit alsof ze haar eigen kinderen uit zwaait die voor het eerst naar school gaan.

We komen aan op het weeshuis en we zien vijf kinderen die bezig zijn met een wereldkaart. Twee kinderen spelen wat met een slappe bal en de andere kinderen zijn binnen of hangen wat verveeld rond. Ze hebben ontzettend weinig om mee te spelen, maar wat we van Sebas begrijpen is dat wat ze krijgen ook ontzettend snel kwijt of stuk. We lopen naar boven en kletsen wat met Kalpana (25 jaar en manager van het weeshuis). De kinderen zijn de komende maand vrij vanwege de twee festivals. Het is eigenlijk de bedoeling dat we de kids een fijne vakantie bezorgen. Kalpana laat ons foto’s zien die vorige vrijwilligers hebben achtergelaten. Wauw! Wat zien de kinderen er gelukkig uit op de foto’s van het funpark. Langzaamaan stromen er steeds meer kinderen binnen en ze worden ontzettend enthousiast van alle foto’s. Vrijwel tegelijkertijd komen Jorrin en ik op het idee dat een memorybook ook voor deze kinderen erg leuk zou zijn. En wat betreft het speelgoed…. We denken aan een toylibrary net zoals we in Afrika hebben geopend. Zodat de kinderen leren om verantwoordelijkheid te nemen en zorg te dragen voor speelgoed en materialen. We gaan deze ideeën (hopelijk vandaag nog) voorleggen aan Kalpana en zullen dan snel genoeg merken of het realiseerbaar is. We gaan weer naar buiten en spelen allerlei spelletjes met de kinderen. Ze putten ons volledig uit! En na anderhalf uur intensieve renspelletjes gaan we uitgeput en blij naar huis.

Wil je onze avonturen volgen? Meld je dan nu aan voor de mailinglijst in de rechterkolom.
Kijk ook op Jorrinopreis.reismee.nl

Hop in!

‘We have some troubles with the cabins, please remain seated.’ Onze vertrektijd is nu al geruime tijd verstreken en we staan nog in Helsinki aan de grond. Het vliegtuig rijdt terug naar de gate waar twee politiemannen het vliegtuig binnen stappen. Ze nemen een man mee uit het vliegtuig die schuin achter ons zit en halen zijn bagage van boord. De sfeer in het vliegtuig wordt steeds onrustiger. Gelukkig komt de purser ons snel genoeg gerust stellen. De man is verwijderd voor slecht gedrag. ‘So he is not a terrorist?’ vraagt een man voor mij aan de purser. Hij lacht en bevestigt dat dit niet het geval is, gelukkig maar! De sfeer in het toestel herstelt zich en we zijn klaar voor de vlucht naar Delhi, waar het Aziatische avontuur al een beetje begint. In India worden we door een onverstaanbaar mannetje meegenomen naar de incheckbalie waar vier mannen naar een computerscherm staren. Er wordt driftig getypt en er wordt geen woord gewisseld met Jorrin en mij. Gezien de vertraging van ruim een uur (en het imago van India) vragen we toch maar of we aan het inchecken zijn want dat is ons tot op heden nog niet helemaal duidelijk. Enkele minuten later ligt de boardingspass voor Jorrin op de balie. Wederom wordt er driftig getypt en wordt er een vijfde mannetje bijgehaald die ook mee komt staren naar het scherm. ‘Typ, typ, typ’ en daar is de tweede boardingpass. Hè!? Nog een boardingpass voor Jorrin? Gelukkig kwam twee minuten later ook mijn boardingpass en zeiden de mannen eindelijk iets tegen ons: ‘From these seats you can see the Himilaya, it’s beautifull’. Dankbaar knikken we en lopen we door naar de securitycheck waar we allebei nog gefouilleerd moeten worden (vrouwen achter het gordijntje). En nadat ik verbaasd ben over de vriendelijkheid(?) van al die Indiase mannetjes stappen we het vliegtuig binnen en groet ik nog ietwat onwennig op de Indiase en Nepalese manier: Namasté. Vanuit het vliegtuig hebben we inderdaad een prachtig uitzicht op de Himalaya, dat was het wachten waard! Nu ben ik in Kathmandu. Wauw, ik ben er pas net en zit nu al boordevol nieuwe indrukken. De cultuur en het land komt meteen op je af. Wat is het hier mooi, kleurrijk én chaotisch. Overal rijdt verkeer, wordt er getoeterd lopen er koeien of kippen op straat en voor je het weet stap je bijna perongeluk op een kuikentje die net voor je voeten door hobbelt. We proeven onze eerste Nepalese specialiteit ‘Momos’ tijdens de lunch en wandelen door het dorpje Timi waar we alles nogmaals op ons af laten komen. Schoolkinderen die dolgraag op de foto willen, pottenbakkers die op straat aan het werk zijn, bijzondere winkeltjes, door de regenval ondergelopen zandweggetjes waar we onze weg doorheen banjeren en natuurlijk de overvolle bussen waar we op wachten om terug te keren naar het hotel. We ploffen even op een stoepje neer, zoals de lokale bevolking ook geregeld doet en wachten al kletsend op de bus. ‘Hop in, hop in!’ en dat doen we direct zodat de bus niet zonder ons vertrekt. De lokale bevolking wijst ons naar de lege plekken achter in de bus waar we vervolgens ook gaan zitten. Echter stappen er bij iedere stop nog plusminus 5 mensen bij in en zit ook dit busje binnen enkele minuten meer dan overvol. Ook op het moment dat wij uit willen stappen van achteruit de bus, oeps! Nog even wennen allemaal…

Wil je onze avonturen volgen? Meld je dan nu aan voor de mailinglijst in de rechterkolom.
Kijk ook op Jorrinopreis.reismee.nl

Een nieuw avontuur!

Ik weet nog goed dat ik samen met Jorrin terug van Kaap de goede hoop reed langs Simonstown. Een mooie zomeravond na een van de vele geweldige dagen in Zuid-Afrika. We reden in onze gehuurde gele Kia Picanto over de weg direct naast de zee, waar het water tegen de rotsen klotste. We zeiden toen tegen elkaar dat dit niet onze laatste grote reis zou zijn. En geen woord daarvan was gelogen: We gaan naar Zuidoost-Azië!

We zullen 29 september vertrekken en 1 oktober, voor 6 of 8 weken gaan werken in het weeshuis Sunrise te Kathmandu in Nepal. Daarna vertrekken we al reizend richting Thailand waar Thijs en Remi zich voor een paar weken gaan wagen aan de Aziatische cultuur, natuur en het reizen als backpacker. Tot slot reizen wij tot 19 maart 2014 rond in Zuidoost-Azië met als eindbestemming Bangkok. De route? Die leggen we nog niet vast. We hopen dat ervaren backpackers en locals ons naar de mooiste landen, steden en plekjes weten te wijzen. Natuurlijk nemen we de tips van onze vrienden en familie uit Nederland die er al zijn geweest ook mee!

Het project waar we gaan werken is een weeshuis in Kathmandu. De oprichter van het weeshuis was iemand met veel lokale contacten en had goede netwerken binnen de Nepalese overheid. Enkele jaren na de oprichting is hij helaas overleden en daarmee zijn alle fondsen en subsidies stopgezet. De kindjes in het project werden daarna verzorgd door 2 substituut moeders, Kalpana en Ama. Tot vorig jaar probeerden zij het project draaiende te houden door dagelijks te gaan bedelen voor geld en eten. Dit is nu gelukkig grotendeels verleden tijd. De situatie uit het verleden heeft ertoe geleid dat de kinderen weinig structuur en regels kennen. Het doel van het weeshuis is om ervoor te zorgen dat de kinderen in de loop der tijd meer respect, verantwoordelijkheid en zelfwaarde ontwikkelen. Overdag gaan de kinderen naar school En kan je als vrijwilliger meehelpen met werkzaamheden in het weeshuis zoals schoonmaken, schilderen of tuinieren. Het is vaak ook mogelijk om overdag Engelse les te geven op de school. ‘s Avonds bestaan de activiteiten vooral uit het helpen van de kinderen met hun huiswerk. Tot slot is Individuele begeleiding van enkele kinderen erg belangrijk. Enkelen hebben namelijk duidelijke gedragsproblemen, waardoor ze moeite hebben op school.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Volledige beschrijving van het project kun je hier vinden:
http://www.hetanderereizen.nl/azi%C3%AB/nepal/weeshuis-sunrise-kathmandu
Indrukwekkend ervaringsverslag van het weeshuis:
http://www.hetanderereizen.nl/ervaringen/sara-vrijwilligerswerk-weeshuis-apanga-nepal