Na de taalles gaan we naar een heilige plek in Bhaktapur. We stappen in een lokale bus waar hoe langer hoe meer mensen in stappen. Gek genoeg belanden we wederom achterin! Overal is verkeer, mensen, getoeter, straatverkopers en nog veel meer. Alles is in beweging en loopt door elkaar heen. We steken over, toeeeet! O ja, eerst rechts kijken. Vervolgens lopen we een straatje in waar de rust me overspoelt, terwijl de chaos twee meter achter ons gewoon door gaat. We lunchen in een cafeetje waar we voor het eerst (oke, ik misschien niet helemaal voor het eerst) met onze handen eten. Daarna lopen we naar de heilige plek ‘Bhoudanath’ die vol hangt met kleurrijke gebedsvlaggen. We lopen met de klok mee zodat we zeker weten dat we god tegenkomen die altijd tegen de klok in loopt.

Terwijl Jorrin zich verschuilt achter een elfjarig meisje omdat er een aap op hem afrent met ontblote tanden, loop ik verder de trappen op waar we boven aan de berg bij de prachtige apentempel (Swayambunath) aan komen. De apen slingeren rond in gebedsvlaggen en achter de vele gebedsvlaggen kijken we uit over de vallei van Kathmandu. En terwijl wij genieten van het uitzicht gaan de aapjes rustig door met doorzoeken van de tassen en het stelen van popcorn uit twee tassen van de locals, brutale apen!

Na onze laatste taalles gaan we naar Thamel toe, een plaatsje waar veel vrijwilligers heen gaan om even bij te komen van het vrijwilligerswerk. We willen zelf met de bus, als dat maar goed gaat! We lopen naar de “halte” waar we ook telkens met onze gids opstapten. “Ratnapark?”, “No, you should take that bus”. We stappen in een bus van ongeveer 1.60m hoog en alle zitplaatsen zijn bezet. Ik zal nooit meer klagen over lijn 10 in de spits in Nijmegen! En natuurlijk is het bij de volgende halte mogelijk om er nog een aantal mensen bij te stoppen. “Jongens!? Ik herken het hier niet, jullie wel?” Nope! Niemand weet waar we zijn. Oeps, toch verkeerde bus. Gelukkig zijn we maar twee km van locatie en met wat locale hulp zijn we weer best snel op de goede weg! We belanden in de garden of dreams waar publieke affectie gedoogd wordt. En daar zaten ook de locals ineens hand in hand of te knuffelen. We liepen een rondje door de tuin en sommige koppeltjes keken wat verschrikt op wanneer we voorbij lopen terwijl zij elkaars handje vast hadden. Daarna ploffen we neer op de matrasjes in de tuin om de chaos van buiten even achter ons te laten. Maar, het getoeter van het verkeer, hoewel aanzienlijk minder, is nog steeds duidelijk hoorbaar.

Hmmm ontbijtje. We hebben wel trek. Popcorn bij het ontbijt? Oke… Popcorn it is. We raken steeds meer gewend aan de, voor ons vreemde, gewoontes. Drie maal per dag warm eten, de lokale specialiteiten: momo’s, dosa’s en Puri Tarkaari’s, de lekkere keelrochels die ze luid ophalen en zonder schaamte op de straat laten neer laten vallen, het chaotische verkeer en we kunnen ondertussen zelfs al zelfstandig met het onoverzichtelijke busvervoer mee. Alles went! Behalve…. een andere vent (zoals oma zou zeggen). Hoewel… ik ondertussen, geloof ik, soort van verloofd ben met Jorrin. De moeder (Kabita) van het gastgezin was dol enthousiast dat er een koppel kwam en vindt het maar wat raar dat Jorrin en ik nog niet getrouwd zijn. Dus met het festival mag ik haar jurk lenen en wil ze een feest voor ons organiseren zodat we kunnen trouwen. O jeee.. Hoe komen we hier vriendelijk onderuit?

Het gastgezin is super vriendelijk, Kabita is ontzettend zorgzaam. ’s Ochtends krijgen we echt onwijs veel te eten. We krijgen een bord vol bami wat ik bij lange na niet op krijg. En terwijl we aan het eten zijn zet ze de Dhal Bat (rijst met linzensoep), aardappels, fruit en eieren op tafel. We komen met zijn vieren nog niet tot de helft. Kabita, I’m sorry, Malaai Pugyo (I’ve had enough). Maar dat gaat er niet in en ze schept nog wat extra op onze borden. Wanneer we hoesten of niezen drukt ze ons nog tien keer op het hart dat ze nog meer dekens voor ons heeft en dat we die moeten gebruiken, en wanneer we het huis verlaten zwaait ze ons uit alsof ze haar eigen kinderen uit zwaait die voor het eerst naar school gaan.

We komen aan op het weeshuis en we zien vijf kinderen die bezig zijn met een wereldkaart. Twee kinderen spelen wat met een slappe bal en de andere kinderen zijn binnen of hangen wat verveeld rond. Ze hebben ontzettend weinig om mee te spelen, maar wat we van Sebas begrijpen is dat wat ze krijgen ook ontzettend snel kwijt of stuk. We lopen naar boven en kletsen wat met Kalpana (25 jaar en manager van het weeshuis). De kinderen zijn de komende maand vrij vanwege de twee festivals. Het is eigenlijk de bedoeling dat we de kids een fijne vakantie bezorgen. Kalpana laat ons foto’s zien die vorige vrijwilligers hebben achtergelaten. Wauw! Wat zien de kinderen er gelukkig uit op de foto’s van het funpark. Langzaamaan stromen er steeds meer kinderen binnen en ze worden ontzettend enthousiast van alle foto’s. Vrijwel tegelijkertijd komen Jorrin en ik op het idee dat een memorybook ook voor deze kinderen erg leuk zou zijn. En wat betreft het speelgoed…. We denken aan een toylibrary net zoals we in Afrika hebben geopend. Zodat de kinderen leren om verantwoordelijkheid te nemen en zorg te dragen voor speelgoed en materialen. We gaan deze ideeën (hopelijk vandaag nog) voorleggen aan Kalpana en zullen dan snel genoeg merken of het realiseerbaar is. We gaan weer naar buiten en spelen allerlei spelletjes met de kinderen. Ze putten ons volledig uit! En na anderhalf uur intensieve renspelletjes gaan we uitgeput en blij naar huis.

Wil je onze avonturen volgen? Meld je dan nu aan voor de mailinglijst in de rechterkolom.
Kijk ook op Jorrinopreis.reismee.nl