Vandaag is het laatste dagje bij Sunrise en hebben we nog een laatste verrassing voor de kinderen. De fotoalbums en memorybooks! Terwijl Jorrin aan de kinderen uitlegt wat het precies inhoudt beginnen hun ogen al een beetje te glunderen en ze kunnen bijna niet wachten om hun eigen fotoalbum te zien. Al snel gaan we aan de slag met de voorpagina voor de memorybooks. De kinderen krijgen allemaal een foto van zichzelf en mogen de eerste pagina versieren zoals zij zelf willen. We kleuren, knippen en glitteren totdat we helemaal onder zitten. Het moment van opruimen stellen we zo lang mogelijk uit, want we voelen dat het afscheid steeds dichterbij komt. Pas als het pikkedonker is proberen we alle knutselspulletjes bij elkaar te rapen en gaan we naar boven. De kinderen staan allemaal in een rij van jong naar oud. Een voor een geven ze ons een Tika en groeten ons: Namasté. Nog één keer iedereen in de ogen kijken voordat we ze echt die laatste knuffel geven. De kinderen willen ons niet loslaten, ze houden ons vast, proberen ons op te sluiten en doen alles om ons nog heel even daar te houden. We weten dat we weg moeten lopen, we stappen het hek uit en de kinderen staan te zwaaien totdat we ze niet meer kunnen zien. We lopen steeds verder weg van Sunrise, op naar het nieuwe avontuur…

We zitten in Pokhara in een lokaal restaurantje. Naast ons komt een man zitten. Lange grijze haren, zijn baard met een elastiekje in een knotje, zijn bril hangt met een touwtje aan zijn oren en ik gok dat hij ongeveer zestig jaar oud is. Hij komt uit Frankrijk, Laos en Japan maar is perongeluk geboren in Canada. En wij? Wij mogen dan wel zeggen dat we uit Nederland komen, maar een ding weet hij zeker. We komen niet uit Madurodam want daar zijn we veel te groot voor! Na een gezellig en zeer bijzonder eerste diner in Pokhara keren we terug naar ons hostel. ’s Ochtends vertelt Jorrin me dat hij vannacht iemand een kraai na hoorde doen. Natuurlijk blijkt deze beste man uit het restaurant onze buurman te zijn voor die komende week. En net zo logisch is dat hij die nacht met een kraai is getrouwd. De kraai in hem is getrouwd met de kraai in de kraai. Dat klinkt ons ook zeer aannemelijk in de oren. Gelukkig belooft hij vannacht wel wat zachter te zijn als hij zijn kraaienvrouw gaat roepen.

Nog steeds is er nauwelijks verkeer op de weg want er is een landelijke staking vanwege de opkomende verkiezingen. Nog nooit hebben we de straten in Nepal zo leeg gezien, er rijden geen bussen en nauwelijks taxi’s. Dat is ineens een ander straatbeeld dan het continue getoeter en gebrom van motoren. Dit is tevens een mooie gelegenheid om zelf een scootertje te huren! Binnen deze verkeersomstandigheden durven we dat wel aan. We rijden een stukje de bergen in en genieten van de uitzichten van de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. Wanneer het begint te schemeren zoeken we onze weg terug naar het hostel. Legermannen en koeien blijken goede herkenningspunten te zijn met de staking. Ze zijn de hele dag opdezelfde plek te vinden!

Waarom wilden we dit ook al weer? Jorrin en ik proberen elkaar bijna de schuld te geven van dit ‘geweldige’ idee. Nadat we allebei na de eerste tien minuten al natte voeten hadden door een slippertje bij het eerste de beste riviertje besloten toch maar even te gaan zitten voor een lunch. Daar komen we een Duitse man tegen die ons vertelt dat er 10.000 (!) treden op ons liggen te wachten vandaag. We klimmen steile stukken berg op en bedenken dat de man misschien geen treden maar stappen bedoelde. We zijn nu al kapot en kunnen ons niet voorstellen dat er op een route voor één dag ook nog 10.000 traptreden bij kunnen. Toch beginnen we niet veel later aan de eerste treden van de grootste trap die ik ooit heb beklommen. Een behoorlijk aantal traptreden verder komen we een vrouw tegen: “I can’t believe that you chose this road”. We bedanken haar vriendelijk voor haar motiverende opmerking en klimmen door. We houden ons er aan vast dat we er bijna zijn, het zou volgens de kaart nog ongeveer een kwartiertje moeten zijn. Helaas vertelt een gids van twee andere meiden ons dat we toch nog wel kunnen rekenen op anderhalf uur klimmen naar het eerst volgende dorpje. Deze gids sprak wel de waarheid! Ongeveer anderhalf uur later ploffen we bibberend van de kou in ons hotelkamertje neer. Het enige wat ons scheidt met de buitenlucht is een plafond van golfplaat en een houten deur met kieren waarachter een ‘badkamer’ in de buitenlucht schuilgaat. Maar we geven er niks om, we zijn er! We made it!

Waaa, spierpijndag!!!!! Gisteren zijn we om vijf uur ’s ochtends naar het hoogste punt geklommen, Poon Hill. En vanaf daar de hele weg van de afgelopen twee dagen in een dag terug gelopen. We strompelen rond door Pokhara en worden door verschillende locals uitgelachen. Helaas kunnen we ze geen ongelijk geven want we zien eruit als twee manke pinguins. We proberen een trapje op te klimmen om bij een derde boekingsbureau binnen te stappen. Drie maal scheepsrecht hopen we! De vorige twee bureaus namen namelijk geen boekingen aan in verband met de staking. We hopen vurig dat we niet al te lang vastzitten in Pokhara, want we krijgen langzamerhand wel zin in het volgende avontuur: India! Gelukkig, deze man neemt wel boekingen aan. Een klein probleempje! De treinen zitten vol tot en met 25 november én er is een wachtlijst. Dat hadden we niet helemaal voorzien. Gelukkig biedt hij ons vrij snel een alternatief om toch maar per vliegtuig naar Delhi te gaan. We vliegen via Kathmandu dus we besluiten al snel om nog een dagje terug te gaan naar onze Nepali papa en mama! En daar zijn we nu, het laaste dagje in Nepal: Home sweet home.