Wij gaan op tijgerjacht, wij zijn niet bang. Vandaag gaan we in de jungle op zoek naar een van de veertig tijgers die ergens, verspreid over vele hectaren, rondlopen. Ondanks dat we weten dat 80% van de toeristen geen tijgers ziet, hebben we er zin in. We zijn allebei nog nooit in de jungle geweest en zijn misschien nog wel nieuwsgieriger naar de natuur dan naar de tijgers. Daarnaast zijn er ook krokodillen en driehonderd vogelsoorten waar we naar uit kunnen kijken. Na ongeveer drie kwartier rijden we over een soort savanne. Jorrin laat voorzichtig vallen dat we toch wel iets meer een ‘echte jungle’ hadden verwacht. ‘Don’t worry, we’ll get there’. En niet veel later rijden we inderdaad een ander natuurgebied in en voel ik me plotseling weer helemaal thuis. Het is net of we het prachtige bos van Knegsel inrijden. En ook de dieren die we zien laten ons niet vermoeden dat we in een jungle in India rondrijden. Een klein beetje teleurgesteld verlaten we ‘de jungle’ met een eindscore van 8 herten, 4 antilopen, 1 pauw en 2 uilen. Score!

Die middag gaan we met de chauffeur naar het fort. Om bij het fort te komen rijden we wederom een ‘junglearea’ in. Hoewel de jungle er met alle bruintinten uitziet alsof hij in sepia wordt weergegeven lijkt dit veel meer op een jungle dan het bos van vanochtend. We hobbelen met onze taxi over weggetjes die je bij voorkeur met een 4x4 jeep aflegt en als snel spotten we ook de krokodillen, verschillende vogelsoorten en een gek diertje waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Eenmaal aangekomen bij het fort lopen we ook weer tussen massa’s aapjes. Gezellig!

Om 9:30 staan we klaar om te vertrekken naar één van de zeven wereldwonderen. Ik wil er niet te veel van verwachten, hoe bijzonder kan een gebouw zijn? Een autorit, wandeling en een aantal detectiepoortjes later staan we dan toch echt voor de poort waarachter de Taj Mahal schuil gaat. Jorrin en ik willen van nieuwsgierigheid bijna naar binnen rennen, maar onze gids heeft eerst nog een (iets te lang) introductiepraatje. Ongeduldig wachten we tot hij klaar is en we stappen door de poort waar we oog in oog staan met het eerste gebouw waar ik kippenvel van krijg. Een grafmonument voor een vrouw die is gestorven tijdens de bevaling van haar veertiende kind. Samen met de gids, die zijn geoefende praatjes steeds meer loslaat en steeds gezelliger wordt lopen we bij de Taj Mahal en maken we foto’s op plekjes die hij heeft afgekeken van professionele fotograven.

Na de bijzondere ervaring van de Taj Mahal lopen we door de mindere wijken van Agra. Vele straatverkopers, waaronder ook veel kinderen, komen naar ons toe. Voor het eerst leg ik de directe link tussen India en Slumdog Millionair. Een jongetje probeert ons sleutelhangers te verkopen. Zijn stem, het accent is exact zoals in de film. Ik kijk hem aan en zie dat zijn oog verminkt is. Ik hoop vurig dat dit hem niet is aangedaan om het zieliger te laten lijken om de verkoopcijfers daarmee te doen stijgen. Tegelijkertijd weet ik dat als dat bij dit jongetje niet het geval is, het zich ergens anders in India wel afspeelt. Dit is hun echte leven, vechten voor geld en eten.

Na ons eerste avontuur in de nachttrein arriveren we in Varanassi waar ons een overdosis Indiase cultuur wordt aangeboden. De rivier is heilig en vormt het middelpunt voor vele ontmoetingen, zoals uitgebreide wasceremonies, vliegergevechten en crematies. We kijken onze ogen uit en zeggen elke tien seconden ‘No, thank you’ wanneer ons weer een boottochtje, ansichtkaart of kunstwerkje wordt aangeboden. We zien koeien die in de rivier grondig geschrobd worden door hun eigenaar, worden vriendjes met een opdringerige straathond en lachen om de vele geitjes die met wat voor reden dan ook een t-shirtje aan hebben. Na deze bijzondere stad is het tijd om richting de grens van India te gaan om de oversteek naar Bangladesh te maken. Dit keer proberen we ons zelfstandig een weg door het Indiase station te banen. We zien koeien op het perron lopen en zwerfkinderen van de goederentrein springen. Het blijft een bijzonder land met vele gezichten.