Een half uur eerder dan gepland landen we op het vliegveld van Delhi. Met ons bonnetje voor de taxi in de hand lopen we naar buiten. Meteen stappen we in de chaos die India heet. Terwijl wij braaf op zoek zijn naar taxi nummertje 38 is ons bonnetje al door drie verschillende mensen gepakt en bekeken en horen we overal om ons heen geschreeuw. We volgen ons bonnetje door de chaos dat ons via vele Indiers naar een taxi leidt. We herhalen de locatie: “Hotel Namaskar” en beide heren antwoorden met “yes madam”. Gelukkig, zitten we dan toch in de goede taxi….

              We rijden ons eerste stuk door India over een weg die weliswaar op een snelweg lijkt. Er zijn zelfs bewegwijzeringsborden! Dat zijn we uit Nepal al een tijdje niet meer gewend. Na ongeveer een half uur vraagt de taxi-chauffeur om het adres van het hotel. Uhh…. We herhalen de naam van het hotel en geven aan dat we ook een telefoonnummer hebben. De man reageert niet op het telefoonnummer en stapt drie keer uit om de weg te vragen.  De man heeft geen succes en we belanden bij een toeristenbureau waar we ons hotel mogen bellen. Jorrin gaat naar binnen en ik wacht in de taxi met al onze spullen. Het is ondertussen 22:00 geweest en de taxichauffeur heeft pas drie keer benadrukt dat dit  ’s avonds geen veilige buurt is. Ik hoop dus vurig dat Jorrin snel terug komt.

              Ik kijk voor de derde keer op mijn horloge en vraag me af wat er zo lang kan duren aan het krijgen van een adres. De chauffeur gebaart dat ik ook uit moet stappen en naar binnen moet gaan, hij wacht wel bij al onze spullen. Thanks, but no thanks! Na bijna een half uur zie ik Jorrin eindelijk opstaan. “Uh, Ank… Onze hotelkamer is niet meer beschikbaar”. Onze boeking blijkt te zijn vergeven aan andere wanhopige backpackers die vanwege het festival het dubbele voor onze kamer hebben neergeteld. De uiterst vriendelijke mensen van het toeristenbureau willen ons wel helpen om een ander hotel te vinden. De man telefoneert voor ons naar verschillende hotels en plotseling beginnen de kamers vanaf 10.000 roepie (€1 = Rs. 84) in plaats van de geboekte kamer voor 300 roepie. Waarom reizen we dan vannacht niet gewoon? En al vrij snel staat er een compleet reisschema op papier dat hij ons probeert te verkopen. Jorrin en ik besluiten ons onderbuikgevoel te volgen en weg te lopen uit dit ‘toeristenbureau’.

              Daar staan we dan om 22:30 met al onze spullen in een onbekende Indiase stad. Waar moeten we heen? Al snel komt er een man uit datzelfde bureautje naar ons toe lopen, hij runt zelf een familie guesthouse en kan ons voor 1500 roepie een kamer aanbieden. Nog steeds vertrouwen we er niks van, maar wat voor alternatieven hebben we? Er is nog een andere Italiaanse toerist die in hetzelfde hotel verblijft en aangeeft dat het verder prima is daar. We besluiten dan toch maar mee te gaan. Deze Italiaanse vrouw wijst de taxichauffeur de weg naar het guesthouse. Best knap door alle warrige straatjes, in het donker voor een toerist die ook pas enkele dagen in Delhi verblijft. En al snel hebben Jorrin en ik door dat ook zij deel is van het spelletje dat er met ons gespeeld wordt. Zodra we in het guesthouse aankomen doen we alle deuren en ramen op slot, leggen onze paspoorten, geld en telefoons onder ons kussen. We proberen te gaan slapen om hier morgenvroeg zo snel mogelijk te vertrekken!

              Na een onrustige nacht waarin we allebei nauwelijks hebben geslapen worden we wakker in een donker huis. We lopen naar de woonkamer waar de eigenaar achter een gordijntje ligt te snurken. We overwegen de optie om het geld op tafel te leggen en te vertrekken maar besluiten toch maar eerst met de lonely planet in bed te kruipen om een plan van aanpak te maken. Als snel lezen we dat wat ons gisteren gebeurd is een zeer veel voorkomende scam is. Nu weten we helemaal zeker dat we geen spoken zien en dat we deel uit maken van hun spelletje met onzekere toeristen in een onbekende stad. Wanneer we klaar staan om te gaan, is de eigenaar wakker geworden. We besluiten toch maar in te gaan op zijn aanbod voor ontbijt aangezien we gisteravond ook niet aan eten toe zijn gekomen. We liegen dat we heerlijk hebben geslapen en klaar zijn voor een nieuwe dag! Wanneer blijkt dat we terug moeten naar het ‘toeristenbureau’ om te betalen voor onze overnachting voel ik me gevangen. Het toeristenbureau is echter wel dicht in het centrum en dichtbij het station. Na een spoedoverleg met Jorrin besluiten we om hun spelletje nu maar in ons voordeel te gebruiken om weer op bekender terrein te komen.

              De mensen van het toeristenbureau helpen ons aan een riksja om naar het station te komen. Ze hebben ons pas enkele keren voor gek verklaard dat we echt zelfstandig een treinkaartje willen boeken, want dat is volgens hen volstrekt onmogelijk. Natuurlijk brengt deze riksja ons niet naar het daadwerkelijke treinstation maar naar een willekeurige plek langs het spoor waar we vanzelfsprekend geen treinkaartje kunnen kopen. Jorrin en ik zijn het spelletje nu helemaal beu.  De man in de riksja heeft onze achterdocht door en begint, zoals een echte weerwolf, zijn collega’s af te vallen. Hij gebruikt wat scheldwoorden om zijn verhaal extra kracht bij te zetten. Ze hebben deze troef alleen te laat gespeeld, wij vertrouwen helemaal niemand meer. Wanneer we dreigen om uit te stappen weet deze man de ticketcounter ineens wel te vinden. We rijden weer een volledig andere kant op en negeren 3 borden met ‘New Delhi railwaystation’.  We stoppen in een straat en de man wijst ons een gebouw aan waar we kaartjes kunnen kopen. En zo ‘begripvol’ als deze man is hoeven we de riksja niet te betalen want we zijn duidelijk moe en in de war. We hadden de straat echter al herkend en op weg naar het aangewezen gebouw lopen we wederom voorbij hetzelfde toeristenbureau. Natuurlijk staat de hoteleigenaar al buiten om ons op te vangen na deze teleurstellende ervaring dat we inderdaad zelf geen treinkaartje kunnen kopen. In een poging deze man te ontwijken begin ik de straat over te steken. Wanneer ik achterom kijk zie ik alleen dat Jorrin wel met hem staat te praten en ze komen al snel mijn kant op. Ik kan het niet meer aanhoren, de man verklaart ons wederom voor gek en is half aan het schreeuwen hoe dom we wel niet bezig zijn. En geloof het of niet, als je me boos genoeg hebt kan ik dat ook. In korte tijd maak ik de man heel erg duidelijk dat we nu zelf verder willen en als we zijn hulp nodig hebben we hem zelf wel opzoeken. Lichtelijk gepikeerd loopt de man weg en zijn wij van dit toeristenbureau af.

              Althans, dat dachten we…. Enkele minuten later dient hun laatste troef zich aan. Héél toevallig weet deze man precies wat ons net is overkomen en benadrukt hij hoe gevaarlijk deze buurt is. We versnellen onze pas, vertragen onze pas, stoppen zelfs even maar krijgen de man niet afgeschud totdat we een uitgebreid telefoongesprek faken en langere tijd op dezelfde plek stil blijven staan. We besluiten een willekeurige riksja aan te houden om ons naar het station te brengen. Het risico dat deze riksja ook niet helemaal willekeurig is nemen we voor twintig roepie voor lief.

              Opnieuw belanden we bij een toeristenbureau. Jorrin en ik krijgen het er in eerste instantie maar warm van. Intuïtief voelt dit echter, voor ons allebei, stukken beter. Samen met hen bekijken we de beschikbaarheid van de treinen en zien dat deze voorlopig vol zitten. Dat zou betekenen dat we niet weg kunnen uit deze nare stad. Ook zij kunnen ons een tour aanbieden. We blijven achterdochtig en we willen overleggen. De man begrijpt onze achterdocht en geeft ons de tijd, ruimte en stelt zijn computer beschikbaar zodat we dingen op kunnen zoeken over hun organisatie. Daarbij kunnen ze een certificaat laten zien dat ze zijn aangesloten bij de toeristenbond en spreken we een koppel dat op dit moment met hen onderweg is. Tot dusver, zijn zij tevreden. Mensen vertrouwen in India is moeilijk, toch zal het een keer moeten en we besluiten met hen in zee te gaan. En diezelfde dag belanden we in een heel mooi hotel in Pushkar met onze privechauffeur. Als de reis zich zo voortzet, komt het toch nog helemaal goed met India!

              Gelukkig blijkt niet heel India zoals Delhi en reizen we nu door vele mooie plekken waar we ons wel fijn voelen. We verbazen ons en lachen om de dingen die we onderweg tegenkomen.  De koeien, honden en apen liggen naast elkaar op de weg. Ik geniet van het feit dat ik in een land ben waar mensen er niet van op kijken als er een olifant door de straten dendert en de snelweg geveegd wordt door zeven vrouwen met een bundeltje stro in hun handen. In Jodhpur genieten we van de ondergaande zon, die de huizen nog blauwer laat lijken dan dat ze al zijn. En we begrijpen steeds beter waarom deze stad “The blue city” wordt genoemd. We zijn in India! Het land waar je snoepjes krijgt wanneer ze niet genoeg wisselgeld in de kas hebben, het land waar lokale mensen met je op de foto willen omdat je blank bent en het land waarin een kameel als transportmiddel geen uitzondering is. Uiteindelijk vinden wij onze weg in India wel. Behalve in Jodhpur, het is heel gemakkelijk om daar in alle smalle straatjes te verdwalen. Vooral in het donker als je letterlijk 20 meter bij je hotel vandaan uit een restaurantje stapt, oeps!