Vandaag gaan we weer gaan schilderen, onze mama wil ons alleen niet laten gaan vanwege het Dashain festival. “You back with lunch?” en pas als we dat beloven mogen we eventjes naar het schooltje gaan. Echter niet veel later belt Bishal om te melden dat het schilderen voor de tweede keer niet door gaat. Dit keer hadden we het wél aan voelen komen: Festival is heilig!

Het dorp staat vol met geitjes die klaar staan om geslacht te worden voor het festival. Ze worden aan de rand van de weg geslacht en gevild. Waardoor ik ook al een aantal van mijn vriendjes zonder hoofd of velletje heb gezien. ‘Gelukkig’ heb ik nogal last van mijn buik en kom ik daardoor gemakkelijk onder het eten van vlees uit. En nog een geluk: Onze gastfamilie doet niet aan dierenoffers. Zij offeren fruit, kokosnoot en bloemen in combinatie met wierrook en het geluid van een bel. Zij offeren dit bij hun vervoersmiddelen om hen veilig te houden. Opgelucht kijk ik om me heen, dankbaar dat we deel uit mogen maken van dit ritueel en niet van een rituele slachting om de geitjes vervolgens tot ingewanden aan toe op te peuzelen.

Het eten is klaar, de drie broers zitten op volgorde van leeftijd op de grond in kleermakerszit en offeren van alles wat ze eten iets. Vervolgens druppelen zij er wat van hun cocktail, whiskey en water overheen. En wanneer de mannen beginnen met eten mag de rest ook starten. Nog ietwat stuntelend proberen Jorrin en ik het eten, van de grond geserveerd op grote bananenbladeren, met onze handen te eten. Al snel kan de familie het niet aan zien en krijgen we een lepel toegeworpen. Nadat iedereen luidsmakkend (cultuurverschilletje) zijn maaltijd achter de kiezen heeft krijgen we nog een rood met wit lintje om onze hals gehangen. Dat is om geesten te verjagen: die zijn er volgens Bharat veel in Kathmandu!

We komen aan bij het grote huis waar de Tika’s gezet worden van oud naar jong. De jongste krijgt uiteindelijk de grootste Tika én het meeste geld want bij elk stukje Tika krijg je ook wat geld toegestopt en een soort strosprietjes voor in je haar. Het ontbijt is klaar, maar ik krijg niet zo veel weg, daar blijken meer mensen last van te hebben! Ik ben niet de enige met buikpijn: het komt door de ‘bitten rice’ (hét festivaleten: een soort havermoutvlokken gemaakt van rijst). Deze vlokken zetten uit in je maag als je niet genoeg whiskey drinkt. Vandaar dat iedereen zo lekker door dronk en ik al drie nachten wakker liggen van buikkrampen! En nadat ik ben uitgelachen: “How many times toilet!?” ben ik stiekem toch blij dat ik nu de oorzaak ken. “No more bitten rice for me!”.

Brrr, koud!! Het regent nu al een paar dagen en het is behoorlijk koud. Ons douchewater wordt verwarmd door de zon. Dus als de zon schijnt en het warm is hebben we warm water en wanneer het koud is hebben we ook een koude douche. Een topsysteem! Waar is mijn lekkere douche uit Grannies Villa!? Gelukkig is dit weer wel wat fijner om te werken dan in de volle zon. Jorrin en ik zitten dan ook klaar om te gaan schilderen, het is de laatste dag en er moet nog veel gebeuren! We betwijfelen of we het allemaal wel af gaan krijgen. Dit vertrouwen wordt niet groter wanneer het busje ruim 1.5 uur te laat komt en we pas na de middag kunnen beginnen. Terwijl ik het cement van de kozijnen schraap zijn ze beneden al enkele kozijnen aan het schilderen. Lekker muziekje aan van Mumford and Sons, terwijl mijn gedachten afdwalen naar de laatste vrijdagavond met Thijs voor vertrek, luisterend naar Reminder bij Clash of the Bands. Uit deze gedachte word ik gehaald door een Nepalees mannetje die komt kijken wat ik aan het doen ben. Hij volgt me op de voet, staart me aan en kletst in een onverstaanbaar taaltje lange verhalen. En door in mijn beste Nepalees één woord terug te zeggen geef ik hem blijkbaar genoeg aanleiding om zijn verhaal nogmaals uit te breiden. Oke, dan…. Ik ga wel buiten verder werken. Dat werkte voor enkele seconden want zijn hoofd steekt al snel door het raam naar buiten om weer verder met mij mee te kijken. Niet meer helemaal op mijn gemak besluit ik Jorrin maar even in te lichten: Jooooorrr!? Hoever zijn jullie?