We vragen aan onze Nepalese mama of ze mee wil gaan winkelen om een traditionele jurk te kopen voor het Dashain festival dat zaterdag begint. We mogen namelijk met het gastgezin mee om het festival van heel dichtbij mee te maken. Ze wil graag met ons winkelen maar ze zegt dat we eigenlijk al te laat zijn om er een te laten maken. En gezien mijn lengte zal een kant en klare jurk niet snel passen. Ze neemt me mee naar haar kamer om sari’s van haar aan te passen. Het past! Ze kleedt me helemaal aan voor het festival inclusief sierraden en Tikka (stip op voorhoofd, staat voor bescherming, geluk en gezondheid). Ik mag de sari lenen, dus ik ben klaar voor het festival!

Na de lunch zijn we helemaal gebroken. We hebben de hele ochtend met de kids gevoetbald in de volle zon, en we hebben vannacht na een kakkerlakkenjacht ook niet zo heel veel geslapen. “Gaan we nog naar Sunrise?”, “Oke, heel even dan!” Want het is de laatste dag van Sebas bij Sunrise. Dan gaan we daarna gewoon aan andere dingen op de computer werken. We blijven echter de hele middag hangen. Terwijl onze ‘mama’ zich ondertussen zorgen maakt omdat we nog niet thuis zijn. De kinderen zijn zo leuk, we hebben onwijs veel spelletjes gespeeld en bijna iedereen deed mee. De kinderen spelen zo leuk samen, wachten netjes op hun beurt en over het algemeen luisteren ze ook erg goed naar de oudere kinderen die steeds weer een nieuw spel uitleggen. Rond etenstijd lopen we blij en vol adrenaline terug naar huis, waar we op het dakterras met prachtig uitzicht bijkomen van een geweldige middag.

“Pugyo, malaai pugyo!” (Genoeg, Ik heb genoeg gehad), zeg ik nu bijna wanhopig wanneer onze Nepalese mama nog meer eten op mijn bord wil scheppen. “No, no, no pugyo, rice is good health” zegt ze. Dus daar ligt weer een schep rijst op mijn bord nadat ik als ontbijt al een vol bord noodles, rijst met linzen, yoghurt, fruit en eieren op had. Ze is heel erg bezorgd dat we af zullen vallen en dat onze Nederlandse mama dan denkt dat ze niet goed voor ons heeft gezorgd. En omdat Sebas drie keer heeft gekucht waar ze bij is en af en toe zijn neus snuit krijgt hij geen yoghurt, want dat is niet goed als je ziek bent! Daarnaast krijgt hij van haar “Nepali medicine”, hele sterke zoute gemberthee, jammie!

Daarna gaan we naar het weeshuis waar we macaronikettingen maken met de kinderen. Het is voor sommige kinderen nog even wennen om de (ongekookte!) pasta niet op te eten, maar uiteindellijk begrijpt iedereen de bedoeling. En na ruim twee uur knutselen zit iedereen, inclusief wijzelf, onder de pastakruimels en inkt. We lopen naar boven om onze plannen van de memorybooks en de toylibrary met Kalpana te bespreken. Ze reageert enthousiast op onze ideeën en vindt het erg leuk als we deze uit willen voeren, toch is ze tegelijkertijd ook nog wat terughoudend. Ze is namelijk recent door een organisatie, wegens gebrek aan voldoende sponsoren, in financiën gekort waardoor ze voor de basisbehoeften al geld te kort heeft. Ze vraagt ons of we ons donatiegeld niet daar aan willen besteden. Hoewel we natuurlijk begrijpen dat deze basisbehoeften erg belangrijk zijn, zijn wij hier weer wat terughoudend in. Ik kan haar met mijn sponsorgeld ongeveer anderhalve maand uit de brand helpen en vervolgens heeft ze weer hetzelfde probleem. We besluiten na te denken over een meer structurele oplossing voor het geld tekort en wederom denken Jorrin en ik vrijwel op hetzelfde moment aan het “sponsor a child program”. Er komt nu dus een vijfde projectje bij! We gaan dus proberen het ‘sponsor a child program’ op te zetten. Hiervoor hebben we al contact gehad met de Nederlandse sponsororganisatie en ook zij zien gelukkig potentie in het idee. We gaan twee activiteitenweken organiseren (het is hier festival, en de kinderen hebben een lange schoolvakantie), een schooltje schilderen en tot slot gaan we de memorybooks en de toylibrary proberen te implementeren. Voor de toylibrary en de memorybooks zijn we vandaag naar de lokale winkels geweest. En na ruim een uur onderhandelen en het bij elkaar zoeken van materialen, wat nog niet gemakkelijk is bij deze lokale winkeltjes, zijn we voor de memorybooks al bijna helemaal compleet. Voor de toylibrary zijn we in een zeer krappe speelgoedwinkel geweest waar we tevens geslaagd, met drie volle tassen,zijn weggegaan. Het begin is gemaakt!